Gdy dojdzie do wypadku drogowego podstawową kwestią czy sprawca posiada ubezpieczenie OC i w jakim zakładzie ubezpieczeń zostało ono zawarte.
Należy ustalić nazwę zakładu ubezpieczeń, spisać numer polisy, numer rejestracyjny pojazdu i dane kierującego.
Jeżeli w wypadku nie było osób rannych nie ma obowiązku wzywania policji.

Obaj uczestnicy kolizji mogą przygotować dokumenty, na podstawie których będzie można ubiegać się o odszkodowanie. Sprawca wypadku powinien napisać oświadczenie, w którym przyznaje się do spowodowania wypadku. Można również poprzestać na wypełnieniu standardowego formularza (oświadczenia)

Jeżeli jest taka możliwość, warto również zrobić zdjęcia uszkodzonych pojazdów zaraz po wypadku. Będzie to bardzo pomocne podczas analizowania sprawy przez zakład ubezpieczeń. Będzie to również dodatkowym dowodem zarówno okoliczności wypadku, jak również zakresu uszkodzeń, które powstały w jego wyniku. Ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych uruchomione jest wtedy, gdy poszkodowany zgłosi się do zakładu ubezpieczeń.

Okoliczności wypadku mogą być bardzo różne – różne mogą też być podstawy prawne ustalania odpowiedzialności sprawcy, a tym samym jego ubezpieczyciela. Przy określaniu zakresu odpowiedzialności zarówno zakładu ubezpieczeń jak i posiadacza czy kierowcy pojazdu, stosuje się przepis art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c. Zastosowanie mogą mieć dwie zasady odpowiedzialności cywilnej określone w kodeksie cywilnym, tj.: zasada ryzyka lub zasada winy. Najczęściej spotykane są przypadki, w których odpowiedzialność uczestników kolizji ustala się na zasadzie winy. Gdy dochodzi do zderzenia się pojazdów należy udowodnić, kto spowodował wypadek, a więc ustalić kto jest winny jego zajścia. Zderzenie należy odróżnić od najechania pojazdu, dotyczyć może ono bowiem wyłącznie pojazdów znajdujących się w ruchu. W praktyce oznacza to, że po kolizji odpowiada jeden z ubezpieczycieli lub obu (lub też tylu, ilu jest uczestników) w zależności od tego, jak ustali odpowiedzialność obecna na miejscu policja lub w postępowaniu sądowym właściwy sąd. Jeżeli zostanie uznana odpowiedzialność wszystkich uczestników zdarzenia, zakład ubezpieczeń pokrywa powstałe szkody proporcjonalnie do tego, w jakim procencie odpowiedzialność ponosi posiadacz pojazdu przez niego ubezpieczany. Na zasadzie winy będą również rozpatrywane roszczenia osób przewożonych z grzeczności czyli np. autostopowiczów. Przypadki, w których odpowiedzialność ustala się na zasadzie ryzyka to przede wszystkim sytuacje, w których uczestniczy tylko jeden pojazd (np. potrącenie pieszego, wjechanie samochodem w płot). Zasada ryzyka obowiązuje również w przypadku zderzenia się pojazdów i dotyczy roszczeń poszkodowanych osób trzecich (np. pasażerów znajdujących się w pojazdach). W takich przypadkach nie jest istotne czy kierującemu można zarzucić winę. Istotne jest przede wszystkim określenie przyczyny powstałej szkody (czy powstała ona wskutek ruchu pojazdu). Jeżeli dodatkowo szkoda nie powstała wskutek wyłącznej winy samej osoby poszkodowanej lub zidentyfikowanej osoby trzeciej ani z powodu siły wyższej, odszkodowania będzie poszkodowanemu wypłacone przez zakład ubezpieczeń. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby (np. kolegi, małżonka, dziecka, a nawet złodzieja), która kieruje pojazdem mechanicznym w okresie trwania umowy ubezpieczenia i wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Odszkodowanie z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje, jeżeli szkoda została wyrządzona w związku z ruchem tego pojazdu. Pojęcie szkody powstałej w związku z ruchem pojazdu jest szerokie, i uznaje się za taką również szkodę powstałą przy wsiadaniu i wysiadaniu do/z pojazdu, szkodę powstałą bezpośrednio przy załadowaniu i rozładowaniu pojazdu oraz szkodę powstałą podczas zatrzymania, postoju lub garażowania. O ruchu pojazdu nie przesądza fakt poruszania się w znaczeniu fizycznym tzn. zmiana miejsca położenia pojazdu. Pojazd mechaniczny jest w ruchu od chwili uruchomienia silnika aż do momentu, gdy jazda wskutek osiągnięcia miejsca przeznaczenia lub planowej przerwy drogi zostałaby zakończona, nawet jeżeli przed dotarciem do miejsca przeznaczenia silnik pojazdu wskutek swej wadliwości przestanie działać. Postój na drodze publicznej tylko wyjątkowo pozwala na przyjęcie, że pojazd nie jest w ruchu, a dla odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu postoju pojazdu na trasie jazdy istotne jest tylko, czy postój miał miejsce ,,na trasie jazdy” tzn. na drodze przeznaczonej dla ruchu pojazdów.

Zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność najwyżej do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Oznacza to, że w przypadku, gdyby szkoda wywołana wypadkiem spowodowanym ruchem pojazdu mechanicznego byłaby bardzo duża i przekraczała sumę gwarancyjną (co przy obecnym jej poziomie jest mało prawdopodobne) pozostałą część szkody ponad tę sumę musiałby wyrównać jej sprawca z własnego majątku.

Zakład ubezpieczeń w ubezpieczeniu OC komunikacyjnym nie odpowiada za szkody:

1) polegające na uszkodzeniu lub utracie mienia, wyrządzone przez kierującego właścicielowi pojazdu; dotyczy to również sytuacji, w której właściciel pojazdu mechanicznego, którym wyrządzono szkodę, jest właścicielem lub współwłaścicielem drugiego pojazdu, w którym szkoda została wyrządzona; Wyłączenie to nie obejmuje szkody wyrządzonej w mieniu, jeżeli pojazdy mechaniczne uczestniczące w zdarzeniu są przedmiotem umowy leasingu zawartej przez posiadaczy tych pojazdów z tą samą firmą leasingową;

2) w przewożonych za opłatą ładunkach, przesyłkach lub bagażu;

3) polegające na utracie gotówki, biżuterii, papierów wartościowych, wszelkiego rodzaju dokumentów oraz zbiorów filatelistycznych, numizmatycznych i podobnych;

4) polegające na zanieczyszczeniu lub skażeniu środowiska.

Z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC zakład ubezpieczeń wypłaca świadczenia ubezpieczeniowe wówczas, gdy posiadacz pojazdu mechanicznego jest zobowiązany do odszkodowania za wyrządzoną pojazdem szkodę, tzn. w przypadku wystąpienia np. śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, utraty, zniszczenia lub uszkodzenia rzeczy. Zakład ubezpieczeń przejmuje obowiązki zapłaty sprawcy wypadku.

Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może więc wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wyrządzona wskutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego innym osobom, powinna być w świetle obowiązujących przepisów pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC. Pojęcie, a w zasadzie zakres, w jakim szkoda powinna być naprawiona, uregulowane jest przepisami prawa. Chodzi tu przede wszystkim o art. 361 k.c., który wskazuje, że naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda jest to ubytek, uszczerbek dotykający prawnie chronione dobra poszkodowanego. Jest różnicą między, tym czym poszkodowany dysponowałby gdyby nie było zdarzenia wywołującego szkodę, a tym, czym dysponuje rzeczywiście na skutek tego zdarzenia. Wskutek wypadku drogowego może zostać wyrządzona szkoda na mieniu i/lub na osobie majątkowa, niemajątkowa (krzywda) lub obie jednocześnie. Z powstaniem szkody, przepisy łączą obowiązek odszkodowawczy tzn. wyrównanie szkody, przywrócenie majątku poszkodowanego do stanu sprzed wystąpienia szkody. Wysokość szkody majątkowej jest szacowana na podstawie przytoczonego powyżej art. 361 Kodeksu cywilnego. Trudniej jest oszacować szkodę niemajątkową i roszczenia z nią powiązane przysługujące na podstawie art. 444 i następnych kodeksu cywilnego.

Osoba, która nie zawiniła, a więc poszkodowany może w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy ubiegać się o wypłatę kolejno:

• odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów np. na naprawę pojazdu, holowanie, pojazd zastępczy (art. 361 k.c.),

• zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, które jest świadczeniem jednorazowym, pieniężnym i mającym stanowić sposób złagodzenia cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego (art. 445 k.c. w związku z 444 k.c.);

• zwrotu wszelkich kosztów związanych z wypadkiem tj. kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją oraz lepszym odżywianiem poszkodowanego, opieką nad poszkodowanym, transportu poszkodowanego i jego bliskich, adaptacji mieszkania stosownie do potrzeb poszkodowanego, a także przygotowania go do wykonywania nowego zawodu (art. 444 § 1 k.c.);

• renty uzupełniającej, która ma stanowić wyrównanie różnicy w dochodach osiąganych przez poszkodowanego przed wypadkiem w stosunku do dochodów uzyskiwanych przez niego po wypadku (art. 444 § 2 k.c.);

• jednorazowego odszkodowania (tzw. kapitalizacji renty), które jest uzasadnione w szczególności gdy poszkodowany w następstwie wypadku stał się inwalidą, a jednorazowe świadczenie umożliwi mu wykonywanie innego zawodu, czy też rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym jeżeli poszkodowany korzysta z tego świadczenia traci prawo do renty uzupełniającej (art. 447 k.c.);

• renty na zwiększone potrzeby polegającej na zapewnieniu poszkodowanemu środków potrzebnych do poprawy stanu jego stanu zdrowia po wypadku, a związanych z jego leczeniem i rehabilitacją, lepszym odżywianiem oraz sprawowaną nad nim opieką (art. 444 § 2 k.c.);

• oraz w przypadkach, krótszych okresów niesprawności po wypadku skutkujących niemożnością wykonywania pracy (prowadzenia działalności) zwrotu utraconych zarobków (art. 361 k.c.).

W sytuacji, gdy wskutek wypadku samochodowego poszkodowany poniesie śmierć, najbliższy członek rodziny może ubiegać się o wypłatę:

• stosownego odszkodowania jeżeli wskutek śmierci poszkodowanego nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji życiowej jego najbliższych, chodzi tutaj o szeroko pojęty uszczerbek natury ekonomicznej występujący po stronie najbliższych po śmierci poszkodowanego (art. 446 § 3 k.c.);

• zwrotu kosztów związanych z leczeniem i pogrzebem zmarłego poszkodowanego poniesionych przez członków jego rodziny (art. 446 § 1 k.c.);

• renty alimentacyjnej, która ma na celu uzupełnienie dochodów osób uprawnionych po śmierci poszkodowanego, wobec których na zmarłym ciążył obowiązek alimentacyjny i które za życia wspierał stale i dobrowolnie finansowo, a przemawiają za tym zasady współżycia społecznego (art. 446 § 2 k.c.);

• zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, które jest świadczeniem jednorazowym, pieniężnym i mającym stanowić sposób złagodzenia cierpień fizycznych i psychicznych najbliższych członków rodziny zmarłego na skutek wypadku poszkodowanego (art. 446 § 4 k.c.) przy czym instytucja ta znajduje zastosowanie do wypadków, które miały miejsce począwszy od 3 sierpnia 2008r.;

Nie we wszystkich sytuacjach można zgłaszać wszystkie powyższe żądania roszczenia, bowiem ich zakres zależy od konkretnej sprawy, rodzaju szkody i powstałych uszczerbków (majątkowych, osobowych).

Drugą, decydującą o odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych przesłanką jest normalny związek przyczynowy pomiędzy ruchem pojazdu a powstałą szkodą. Związek przyczynowy pełni podwójną rolę: z jednej strony decyduje o tym, czy dana osoba odpowiada w ogóle za wyrządzoną szkodę; z drugiej zaś – zakreśla granice tej odpowiedzialności. Do przyjęcia związku przyczynowego między szkodą, a ruchem samochodu nie jest konieczna bezpośrednia styczność z uszkodzoną rzeczą, czy też poszkodowaną osobą. Pamiętać należy o tym, że zgodnie z art. 361 Kodeksu cywilnego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Ocena, czy skutek jest normalny, powinna być oparta na całokształcie okoliczności sprawy oraz wynikać z doświadczenia życiowego i zasad wiedzy naukowej, a czasem specjalnej.

Kolejną zasadą prawa odszkodowawczego, mającą zastosowanie podczas określania zakresu odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, jest zakaz wzbogacenia się poszkodowanego. Oznacza to, iż odszkodowanie nie powinno przewyższać wyrządzonej szkody. Zasadę tę obrazuje art. 824 k.c., który mówi, iż suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.
Rzecznika w naszej sprawie.